Na vele dagen,
van geestelijke vermoeidheid,
door moedeloos dwalen,
en lichamelijke arbeid.Onoverzichtelijke golven,
in eenzaamheid bedolven.
Prehistorische intuïtie,
zelfs als ik het niet zie.Zelfs dan loopt mijn lichaam door,
Zelfs dan gaan al het andere voor.
Als ik toch al op de automatische piloot leef,
kan ik ook wel zeggen dat ik niks meer om je geef.Dan kan ik zelf wakker worden,
en dan kan ik zelf verder gaan,
Nergens meer zorgen om maken,
of jij mij nou wel of niet laat staan.Maar dat is het nou net,
dat is dus de clue,
jou vergeten is zo moeilijk,
het liefst kom ik naar je toe.Ik ga wel verder,
ik leef mijn leven wel.
Ik ga niet eeuwig wachten,
ik wacht niet op de bel.Maar alles heeft een periode,
en een periode stopt ook een keer,
Dus wacht er niet eeuwig mee,
ook al doet het heel veel zeer.De tijd zal het ons leren,
bepaalde dingen te waarderen,
en zelfs de keuzes die we nemen,
om onzelf in ons hart te vergeven.
*** Lanaatje38***: | Maandag, augustus 30, 2004 22:29 |
schitterend Wim... ik heb even al jouw gedichten gelezen.. ;-) liefs, Lia |
|
herbymini: | Maandag, augustus 30, 2004 13:42 |
heey wim, Heel herkenbaar. En bewondering voor het feit dat je het zo op papier hebt gezet. Een gevoelig en prachtig gedicht. Veel liefs herbymini |
|
dreamangel: | Maandag, augustus 30, 2004 11:11 |
heel mooi geschreven! groetjes dreamangel |
|
arie.v.d.zalm: | Maandag, augustus 30, 2004 10:14 |
Prachtig gedicht,heel mooi moin moin Arie |
|
Raira: | Maandag, augustus 30, 2004 10:10 |
erg mooi gedicht en de inhoud spreekt voor mij herkennig liefs raira |
|
Auteur: Wimux | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 30 augustus 2004 | ||
Thema's: |