Des te vaker ik het las
Des te moeilijker het was
Ik wist dat er iets fout zat tussen ons
of misschien bij jezelf
Een hoop pijn komt er naar boven als ik mijn herinneringen delf
Je woorden werden steeds onmogelijker
pijnlijk, waarschijnlijk fout
onmogelijk, onogelijk
verbetelijk, niet meer metelijk met
de waarheid.
Ik proef steeds weer mijn tranen en het bittere zout
Waarom heb ik diegene getroffen die op bijna alle vlakken perfect, maar op dat ene vlak deffect en daarmee direct slecht was?
Ik kon je bezetenheid, verbetenheid, niet vergeten, je zoete woorden die je als troef gebruikte die mijn hart lieten bloeden waarna ik je weer in mijn armen liet vertoefen, ik kon het ook niet weten..