Haar kind
Ze kan het niet verdragen,
om niet bij haar kind te zijn.
Maar soms staat ze te kijken,
heel stiekem langs de lijn.
En als hij dan weer de sterren,
van de hemel speelt.
Dan lijkt het soms heel even,
of zij iets met hem deelt.
Ze vecht tegen haar tranen,
en blijft hopen op geluk.
Ze kan het niet geloven,
hoe ging dit zomaar stuk.
Ze kijkt dan naar de hemel,
en vraagt het aan een ster.
Ze mist hem zo............
Hoe kwam het toch zo ver.......
Rian
Miss Rolzoen: | Dinsdag, september 07, 2004 22:23 |
Zeer prachtig geschreven,heb er eigenlijk geen woorden voor, moet veel verdriet doen! Liefs |
|
Irdana: | Donderdag, september 02, 2004 16:59 |
heel mooi verwoord gedicht maar met tranen van weemoed in mijn ogen gelezen liefs en groetjes Irdana | |
Auteur: Riann | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 02 september 2004 | ||
Thema's: |