Bij de paarden in het 'oude' land...tussen Tegelen en Venlo.
Ik heb een nieuwe ballon in mijn hand
en ook is er eindelijk nog een beetje nazomer
ik stap blijmoedig door het land
met in mijn hoofd een zoet getover...:
Drie dagen terug heb ik bij de paarden gezeten,
ik fietste de weg naar mijn broer die avond, (babysitten),
langs de Maas en het onbebouwde stukje,
lag vredig groen tussen de stad en het inmiddels voorstadje.
Een maal onder de nieuwe brug door,
stap je in het oude land, waar een eenzame hoge,
schoorsteen nog prijkt van de steenfabriek die afgebroken is.
Mijn eerste ogen vielen op een paar hobbels die wegliepen,
uit de geul die opliep vanuit het beekje...ze glipten weg,
onder de struiken, en de struiken vlijdden hun hoofd,
genegen, aan de schouders van enige brede stammen...
hoekjes donker...plekjes voor konijnen, muizen, merels en egels,
Zij hebben hun paradijs daar, zag ik, en ik had het in mijn ogen.
Ik kon niet meer doorfietsen, ik stapte af en zette mijn racefiets,
tegen het hek...Het pad waarover ik kwam, en gaan zou, lag verhoogd
tegen overstroming, en ik zette mij richting 'inland' neer...
Ik zat enigszins als een kleine reus; want ik zat hoger dan de weide
die daar aan mijn voeten lag...Er liepen ook paarden in, zes,
als ik me niet vergis...Eigenlijk was het geen weide; het was,
een romantisch beeld van een andere wereld, en eigenlijk,
waren de paarden geen paarden; ze waren mij als alle levewezens,
die mij zien en of niet...(.........)
Een weide is een weide maar je hebt weiden en weiden; deze was
er geen als in een polder, als puur uit de penseel van een architect,
deze glooide depressies, hoge en lage, en het hek er rond werd hier en
daar verstopt achter allerlei vegetatie, geschakeerd in kleuren groen.
Ik weet niet, zoiets leg je niet uit; hoe zoiets er uit ziet, mensen zeggen dan;
'als een schilderij' maar dit was geen schilderij, een schilderij
is een schilderij Hiervan, en dit niet van een schilderij, dus dit was niet
als een schilderij, en ik ben niet als de mensen...
Ik ben natuurlijk destructief van aard, neurotisch in spanning en dus
ritueel gebonden in elke overgang, en zodoende draaide en stak ik
een sigaret...en toen zat ik
Vijf minuten later viel het mij op, dat ik steeds minder verstrakte,
als er achter mij langs, mensen voorbij fietsten...nieteens meer
voorzag ik hun aankomen, schatte ik hun dichtbij zijn in, keek ik strak
als gepasserd, om bezig te lijken...ik zat gewoon en keek terug
naar de paarden die af en toe naar mij keken...die mij zagen en die
ik niet zag verstarren ook, van mijn aanwezigheid, door aten, knikten,
en draaiden om elkaar, eentje stond in het struikgewas en was
bezig met naar iets te zoeken, deze zag mij helemaal niet, pas later
toen hij uitgezocht langzaam voorbij liep, richting anderen, keek hij,
omdat hij toch toevallig zijn hoofd aan het draaien was, heel even,
richting mij, ik zat er toen bij in zijn blikveld, maar meer dan iets
in dat geheel was ik niet.
Ik hoefde niet opgenomen te worden, zoals in een mensengroep,
mijn zijn werd niet gekeurd...en er zeefde een spanning weg,
uit mijn overbelastte spieren...
en zo was lang blijven niet nodig;
in tien minuten kan heel goed bij een leven
(als een spel kaarten dat wordt geschut)
heel het gevechtsplan worden geherrangschikt...
kan heel goed alles ineens anders worden
niet zozeer meer zinvol, een spel kaarten is een spel kaarten, nietwaar?
eerder als met een nog nieuwe mogelijkheid tot delen...
en dan kan doorfietsen, ineens heel anders zijn
Met een nieuwe ballon in de hand,
met het hoofd vol zoet getover,
vastbesloten toch vooral vooruit
de vooravond in van deze nazomer.
05'09'04.
theike: | Dinsdag, mei 16, 2006 11:10 |
een kleine kilometer verder, net na de nieuwbouwwijk, het Maasveld, of er nog net tussen eigenlijk, ligt nu (het naar mijn weten naamloze) beekje wel erg erg schattig nauw weg te kronkelen in het verder er bol en velds groene vlakke... met scheve bomen, struiken en hoger gras omheen haar kronkel rondingen stekend als engelen punkharen. Dat wordt een blijvend mooi plekje weer... |
|
theike: | Dinsdag, mei 16, 2006 11:06 |
voor wie het weten wil: intussen (tis nu mei 2006) is de weide wat verkleind, een stuk aan padzijde weggehaald, daar de maaswerken in volle voortgang ook benevens deze weideplek opschieten. Het maakt de weide even minder mooi, maar ik zag dat aan andere zijde van het pad dat nu op een wal ligt, nu een andere mooie weide is aan het ontstaan... ook, en zowiezo, |
|
theike: | Donderdag, september 09, 2004 14:27 |
(en ik ben niet als de mensen;...mag wel weg) verter vertel ik alles veel te hortig...maarja, dat kun je zo hebben als je weer thuis zit. groeten aan de lezers |
|
voske: | Maandag, september 06, 2004 21:47 |
Van zo'n sfeertje kan ik ook best genieten.Ik kan nu natuurlijk niet zeggen"ik deed mijn ogen toe en zat erbij",want met mijn ogen toe kan ik niet lezen he,maar heb er toch plezier aan gehad. groetjes,voske |
|
Es: | Maandag, september 06, 2004 06:40 |
Een rust te vinden in de 'kleine' dingen om je heen...telkens minder spanning voelbaar in het lezen. Toppertje Theo!!! Kus! |
|
*~~~GlitterGirly~~~*: | Zondag, september 05, 2004 20:29 |
hey hey, ik heb dit gedicht met plezier gelezen.. je hebt het echt mooi neergezet. vooral die vergelijken... maar :s mss volgende keer een ander lettertype, moest me bril opzetten;) dikke kusss |
|