Het is ongekend
mijn onrust in mijn buik
de onrust in mijn hoofd
de woorden die ik gebruik
de emoties die ik uit
Dat het zover zou komen
wist ik niet, dacht het van wel
het is ongekend
de afleiding die ik niet kan vinden
de passies die me niet meer verwarmen
mijn zintuigen die ik niet kan omarmen
die duizende vlinders die tegen
mijn maagwand aan beuken
en in mijn routine ontstaan deuken
Ik heb mijn hoofd laten liggen
voor de vierde keer
Maar ik vroeg om meer
ik wist dat het zich ging ontpoppen
ik hield je aan, streelde je met mijn vingertoppen
hoe kan ik weten
wat ik moet vergeten
waardoor ik niet meer kan eten
ik mijn lippen kapot heb gebeten
ze kunnen niet zonder die van jou
ze zijn blauw van de kou
Hoe kan dit?
Dat ik nu al eeuwig van je hou