Freekje werpt blikken...



           Freekje werpt blikken...(naar voren en naar achteren, en ziet alles onderweg)
           Dat Freekje hier zit is niet zo toevallig...(de hele dag verlangde hij er al naar)
           Op school had tie alle geluiden hol gevonden en de tijd maar een gevang.
           Maar toen de bel ging en die als een oude wijze tussen de hilarische kinderen liep,
           wist tie het al wel, onbewust; dat zijn weg vanmiddag hierheen zou leiden.
           De weg naar buiten, als alle kinderen rennen naar hun fiets, er voor de poort ook,
           een kleine fietsen-file staat, is voor Freekje toch wat minder een probleem,
           dan al datzelfde maar dan na een bel richting leslokaal terug...
           Freekje rookt meestal nog een sigaret op de bankjes op het schoolplein, en wacht
           met verder plannen tot tie uiteindelijk langs de hekken huiwaarts fietst.
           Vandaag, (vanwege de holle geluiden) fietst tie langs zijde naar het bos,
           minder autos daar, minder fietsers, en halferwege is er daar dat heerlijk dempende
           van de kammen om je heen van het bos.
           De stiekume blikken op Manuela en de stiekume blikken op Tanja vinden nu
           opnieuw plaats in zijn hoofd. Voor het eerst die dag zijn daar nu ook woorden bij.
           De fiets staat in de schuur, zijn moeder rustend op de bank mompelde hij hallo,
           de boeken in een hoek en, weg was Freekje weer...nu loopt hij op het zandpad,
           dat hem voert naar in het bos...
           -'Im a Hasbin, always havebin, there aint no way for me to shine.
           im a hasbin, always havebin, miles and miles without a dime...'; dat is Freekje die
           een tekst zingt, die hij donderdag zal proberen. Dan wordt hij begeleidt door de
           Punkband, en zal alle melancholie eruit verdwijnen.
           -'Ik zou nu eigenlijk veel triester moeten zijn...' zegt Freekje tegen niemand over
           Manuele, nu ze het verband om zijn polsen heeft gezien;...'Veel triester nog, dan ooit,
           maar de kleine beetjes pijn sijpelden weg, jou verwijdde ogen, jou vraag en meteen
           je weten beter te kunnen zwijgen...en toch die ogen, ik was helemaal niet meer zo
           alleen...(.......) Ik zou veel blijer moeten zijn, daarom, dan ooit, maar ook dat gaat
           mij niet zo gemakkelijk af...Tanja weets van niets, en niemand weet van iets en
           hmm hm hm; there aint no way for me to shine...'
           Freekje verlaat de bredere bospaden en zoekt naar de kronkel kleine wegen;
           Deze is hem bekend die wil hij wel vaker eens begaan...verderdoor blaffen enkele
           honden vanwaar de trainingsbaan voor hen is. Tanja's praten, is het liefste ding
           op aarde...netzo zoals hij eerder de klanken van Simoontje vond. Vaak heeft hij
           hun stemmen bij zich, als tie alleen is en dus durft samen te zijn; Hier op de grond
           gezeten, takje in zijn hand, wil Tanja hem dan vragen het verband eens te laten zien...
           En hij werpt een blik dan, samen met haar, en kijkt haar in de ogen...Tanja ogen
           blijven rustig, ze stralen een vertedering eerder uit. Dan streelt Tanje voorzichtig,
           en vraagt; 'doet dat dan geen pijn?...'
           Het takje breekt in tweeën...stil is Freekje nu en, van voor zijn waas, kronkeld nu
           de wereld...het ergste is het breken, dat doet zo heel veel pijn, als hij nu zou
           knipperen zou de waas wat minder zijn, de pijn zit in zijn handen, die nu erg
           afstandelijk naar het takje zijn, als er nu geen...dan...en hij knipperd om de grond
           te kunnen zien, er ligt een heel lief steentje, vorzichtig pakt hij die op, legt hem op
           zijn handpalm, en rustig probeerd hij een rust tot zijn vingertoppen te voelen stromen,
           iets anders aanraken nu, zou heel vervelend kunen zijn, maar gelukkig legt het steentje,
           al een afstand tussen hem en de pijn...Dat ging maar net goed...en hij glimlacht
           naar Tanja, verlichtend glimlacht zij liever nog terug...
           Dan fluiten er vogels, vliegen er kevertjes, walsen de wolken door de lucht...en langzaam
           gaat de tijd en, langzaam loopt Freekje dan richting huis rustig terug...
           -'Hoi', zegt Freekje dan, tegen zijn moeder die in de keuken staat...en nu klinkt haar;
           'Ah, ben je daar', ontegenzeggelijk minder hol...Freekje vraagt; 'Kan ik de tafel dekken?'...
           -'Ja, doe maar alvast'...
           Maar eerst gaat Freekje plassen, en checkt al lopende zijn mouwen...
           -'Hmm hm hm...hm hm...' en hij hoort dat Tanja zegt; '...'tzit goed.'





           16'09'04