dagen zetten zich in stilte
zelfs donker kraakt en barst
ook de wegen die zich splijten
geven bodem geen houvast
traag stroomt water
oevers lijken zover weg
waar is de vertrouwde haven
is er niemand die wat zegt?
daar ligt mijn pad
met diamanten geplaveid
zilte schittering van tranen
‘k was er niet op voorbereid
zie, er reikt een hand
die, schouder breed
een warme plek biedt, en troost
Arie 17-09-2004
christina: | Zaterdag, september 18, 2004 00:30 |
jou pad is vertrouwd met jou durf ik alle paden te belopen prachtig gedicht voor een schat van een mens waar ik trots op ben dikke knuff kanjer ook voor mijn witte pauw |
|
*** Lanaatje38***: | Zaterdag, september 18, 2004 00:11 |
ontroerend mooi.. liefs, Lia |
|
Auteur: arie | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 17 september 2004 | ||
Thema's: |