je was mijn griet in poncho
Ik las je in Aztekenassen
wandelde over besneeuwde
passen in het Andesberggebied
jij was mijn griet in poncho
je donkere lach vereeuwigd
in de kinderen die je bracht
jij was de tijd als zand in
eeuwig golvende woestijnen
de piramides lagen zuiver
op de lijnen die ik in de verre
ruimte zag daar vond ons
nageslacht een dood die leven gaf
jij was zon die opkwam
langs de stenen die in Stonehenge
werden opgericht om het seizoen
te weten ze nooit meer vergeten
jij sloeg cirkels in de granen
zodat boeren snel tot oogsten kwamen
jij bent mijn God in vele namen
religie is magie in dat mysterie
komen mensen samen ik ben
gebleven in jouw leven omdat
ik hier aard de evolutie heeft genoeg
genot gegeven om onszelf te overleven
wil melker
22/09/2004
*Lia (lanaatje 38)*: | Woensdag, september 22, 2004 17:09 |
ik heb elder al gereageerd.. dus ik hou het bij een knuffel.. vind je niet erg he? liefs. Lia |
|
Godvader: | Woensdag, september 22, 2004 12:19 |
'religie is magie in dat mysterie'...zin van de dag...jouw gedichten zijn altijd in fantastische verhaalwijze vormgegeven...kan er vaak een beeld bij vormen... i kneel for thee |
|
free: | Woensdag, september 22, 2004 10:08 |
oh...was-jij-dat;) lfs-free |
|
*anneke*: | Woensdag, september 22, 2004 08:22 |
Ooit stopt het Rad van Wedergeboorte, dan hoeven we niet meer terug naar de aardse leerschool...... Wanneer zal het eindelijk zover zijn???... liefs, namasté, An |
|
Diane: | Woensdag, september 22, 2004 07:12 |
Ik heb een poncho in de kast haha. Mooi gedicht. Liefs Diane. | |
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 22 september 2004 | ||
Thema's: |