Ik zie het verdriet in haar ogen,
bij het horen,
dat een vriendin,
gestorven is.
Hetzelfde gevoel,
woekert ook in mijn ogen,
tranen vloeien over mijn wangen.
Verbaast moet ik vechten,
tegen mijn eigen,
gevoelens en gedachten.
Blijkbaar heb ik het,
nog niet helemaal verwerkt,
de gedachte blijft maar,
door mijn hoofd spoken,
hoe groot of klein,
het verdriet zou zijn,
moest ik hier niet meer geweest zijn.
Deze gedachten,
kennen nu bijna een goede afloop,
maar moest ik geen hulp,
geen licht gekregen hebben,
dan was ik verder gegaan,
in die donkere gang,
en...
was dit verdere leven,
voor mij totaal onbekend