Aan jouw graf
Daar sta ik dan,
en jij
ligt daar.
Maar eigenlijk
ook weer niet
en ik
sta hier
met mijn verdriet.
Ik praat tegen je
en zet wat lavendel neer,
ik zeg
uit mijn tuin he!
Wat klets ik nou
denk ik?
Hier en daar ,
haal ik wat onkruid weg
en hoor mezelf zeggen;
onkruid vergaat niet!
Dat zei jij altijd!
Lachend voel ik
dat mijn wangen nat worden
en ik.....
haal mijn schouders op,
.......want ik weet
dat ik mijn hoofd
nooit meer
op die van jou kan leggen
althans
niet nu...
later misschien weer?
Jannie Hoogendam: | Woensdag, september 22, 2004 23:32 |
zoooo, wat een prachtig, maar triest gedicht. Ben stil.... xxx Jannie |
|
Esther Sharita: | Woensdag, september 22, 2004 19:30 |
Wat mooi. Ik heb er tranen van in mijn ogen. Ik wens je heel veel sterkte. Liefs Esther |
|
Auteur: jackie lokker | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 22 september 2004 | ||
Thema's: |