Dit is een gedicht na aanleiding van een film/documentaire
die ik en mijn klas hebben gezien tijdens geschiedenis
alleen wij weten hoe gruwelijke beelden dat waren
onomschrijfbaar
hoe hebben mensen daarin kunnen geloven??
beelden waardoor je je schaamt voor de mensheid
maar goed, vandaar dus dit gedicht
want dat heeft enorm veel indruk op me gemaakt
Overal lagen tientalle
Stapels lijken
tentoongesteld als dingen
als een expositie voor de Rijken
Een lange rij mensen
die gevoelloos naar ze hebben gekeken
'Dit is niet mijn schuld' zeggen ze
maar het tegendeel is gebleken
de beelden van een joch
glimlachend maar met een traan
omdat zijn familie was uitgemoord
en ze hem daar in zn eentje lieten staan
De SS-ers hebben ze
geleerd hoe te moeten haten
Liefde verdwijnt
En in hun hart talloze gaten
Terwijl de lijken weg liggen te rotten
Gleden de blikken weer verder, Vlug
De levenden keken naar de doden
en de doden staarden terug...