Teveel mensen in de straten.
Teveel kleuren. Kleurloosheid.
Conform de individuele
ideeën; doe maar alsof je alles weet.
Ik doe alsof:
ik ben niet meer
dan een toeschouwer. Een grijs
figuur met rood haar. Een rood hart.
Ik kan niet ontsnappen
aan die plek, die mijn blik trekt.
Telkens weer heen. Ik wil daar niet meer heen.
Als lijfelijkheid een lijden was.
Hoe kan ik ontsnappen aan
die teleurstelling, die een enkele niet-groet
voelen doet.
Als ik maar vergeten kon, hoe
die iemand me nooit gekend had. Doen
alsof er geen verleden was, die een toekomst inhield.
Ik wil het einde nabij zijn
van deze emotionele zelfkwelling.