Zo eenzaam, soms zo verlaten
Met alle mensen om me heen.
Zo eenzaam, soms zo verlaten.
De regen daalt, een vlucht
naar achteren, even niet praten.
Waar maan en sterren aan mij
verschijnen en willen zeggen:
‘Je mag twijfelen, aarzelen.
Aan ons niets uit te leggen.’
Het zeker weten is je niet
gegeven, laat het een zegen zijn.
Kop op, je weet je toch te
handhaven in die ‘gegeven pijn.’
Wat wil je anders dan.
De ander gaan mishagen?
Door net te doen of je de hele
wereld op je schouders kunt dragen?
willem
sunset: | Zondag, oktober 24, 2004 08:10 |
Prachtig neergezet willem. Liefs / sunset |
|
Jannie Hoogendam: | Zaterdag, oktober 23, 2004 21:53 |
nee, dat is beetje veel hoor...maar zeer goed gedicht. Vooral de laatste strofe... kussss, Jannie |
|
*-*Zij*-*: | Zaterdag, oktober 23, 2004 14:26 |
;-) Doe volgende keer wel ff ctrl enter, lees makkelijker ;-) |
|
Jacqueline: | Zaterdag, oktober 23, 2004 13:30 |
Tja,wat zal ik zeggen,de hele wereld is echt te zwaar voor ons manneke hoor!!!! | |
druppeltje: | Zaterdag, oktober 23, 2004 11:37 |
mooi gedichtje, waar veel waarheid inzit om over na te denken liefs drup |
|
Annemieke van der Ven: | Zaterdag, oktober 23, 2004 09:16 |
Doordenkend gedicht... X Annemieke |
|
Lia : | Zaterdag, oktober 23, 2004 09:02 |
heel sterk filosofisch dicht.. graag gelezen.. liefs, Lia |
|
Auteur: lommert | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 23 oktober 2004 | ||
Thema's: |