de pijn word erger
en ondragelijk
de zin voor leven
kwijnt stilletjes weg
het geluk, dat ik ooit gekend heb
is nergens meer te bespeuren
het enigste wat me nog rest
dit moment
is de liefde die ik voel
voor een nog ongeboren kind
dat houd mij nog recht
dat houd mij in leven
het is voor mij het lichtje
aan het einde van de tunnel
de donkere tunnel die ik al maanden bewandel
waar ik al maanden loop te hopen
op dat ene lichtje
het einde van de pijn , verdriet
het einde van het ongeluk
en ik hoop dat op het einde
van die tunnel
het geluk op mij staat te wachten
zoals een oude vriend,
die me al jaren niet gezien heeft
mij omhelst en overspoelt
met goede dingen
en dat ik, al was het maar voor even,
toch nog is mag voelen
wat het is om
terug gelukkig te zijn...