Bloed stroomt nu weg uit je hoofd,
De pijn van het leven verdoofd
voor jou, mijn liefste vijand.
Uit liefde gaf ik je de kogel,
Vermoordde je, dood als de vogel
Die je houdt in je hand.
Je staart in de verte, verloren.
Mijn schreeuw zal de stilte verstoren
Als de eenzaamheid daagt.
Ik wou je nog vragen om morgen
Mijn lekkende blaas te verzorgen.
Onmogelijk, mijn leven vertraagt