wat is het leven hier op de wereld zo hard... ontzettend hard!
vandaag is het een jaar geleden da ik het trapje naar de sterre heb willen nemen... maar ben er niet geraakt....
het was me nog niet gegund...
waarom niet?
er sterven zoveel mensen die het ni willen...
waarom mogen degene die willen niet gaan... ni gaan
het is onredelijk... we leven hier in de omgekeerde wereld.. alles lijkt normaal en dat is het totaal niet
iedereen heeft een masker op iedereen... zelfs ik
niemand beseft hoe hard ik aan alles denk... hoe moeilijk ik het heb
iedereen ziet mij als een goedlachse toffe meid...
maar zo ben ik nu eenmaal niet....
ik denk teveel aan alles, maar kan het niemand zegge durf het ook niet.... wil ni da ze denke van daar is ze weer...
maar kan er ni aan doen dat ik nu eenmaal deze gevoelens heb
jaar in jaar uit...
het is zwaar om iedere dag op te staan en met een gevoel van weeral een dag....
... weeral mijn masker opzette
weeralzo een eenzame dag...waar we alles voor deze maatschappij moeten doen... maar nix voor terug krijge
alleen slechte gevoelens en veel pijn en verdriet da me gespaard kon worde als ze me nu ens toelieten om een ster te zijn...
leef in een droom wererld en dit is wat me hier nog staande houd... vluchte.. vluchten hier ver vandaag, waar niemand mij ziet, niemand mij hoort... niemand die het voelt hoe ik hier zo heel zachtjes weg kwijn....