Er is iets,niet te omschrijven,
zo puur en zo sereen.
Het neemt me met zich mee,
en ik weet niet waarheen.
M'n lichaam laat ik achter,
m'n geest gaat mee op reis.
We gaan door een lange tunnel,
naar een soort van paradijs.
Daar zie ik zóveel moois,
ik zou het niet kunnen omschrijven.
Het enige dat ik weet,
is dat ik daar zou willen blijven.
Maar mijn tijd is nog niet daar,
dus keer ik maar weerom.
Als mijn aardse leven echt voorbij is,
hoop ik dat ik daar weer kom!
*fictie*
Dit gedicht heb ik gemaakt nav.verhalen die ik daar over gelezen heb.
Auteur: Ria -rimpeling- | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 04 november 2004 | ||
Thema's: |