Hij ligt roerloos in z'n bed,
omgeven door apparaten.
Ze bewaken zijn gezondheid,
houden z'n toestand in de gaten.
Hij ligt daar nu al maanden,
als een plant te vegeteren.
Er word met hem gesold,
en hij kan zich niet verweren.
Hoe ver mogen we gaan,
waar ligt voor ons de grens.
We mogen niet vergeten,
dat het hier handelt om een mens.
Een mens willoos overgeleverd,
aan de techniek van deze tijd.
Wie zijn wij om te bepalen,
wanneer hij overlijdt?
*Ik besef heel goed dat ieder mens hier zijn eigen mening over heeft,en dat is maar goed ook,ik heb puur naar mezelf gekeken,want ik heb soms echt het idee dat mensen nodeloos langer in leven worden gehouden,al begrijp ik heel goed hoe moeilijk het is om iemand los te moeten laten,daar kan ik zelf over meepraten,wij hebben zelf een kindje af moeten staan een dag naar haar geboorte,nu ruim 19 jr. geleden*
valerie bardyn: | Donderdag, januari 20, 2005 19:23 |
Hey, eum, kheb zo een vraagje, ik vind je gedicht echt supermooi en nu vroeg ik me af of ik het niet zou mogen gebruiken voor m'n werkstuk rond euthanasie? Mag dat? xxx Valerie | |
Lia : | Vrijdag, november 05, 2004 20:51 |
zwaar .......... liefs,Lia | |
Martine Gieze: | Vrijdag, november 05, 2004 19:49 |
lijkt me idd erg moeilijk...het is iets heel persoonlijks!! mooi geschreven! liefs,MART |
|
psych: | Vrijdag, november 05, 2004 19:21 |
ach ja Ria,iemand in leven houden,terwijl je weet dat het einde al is,laat ze maar gaan,met alle liefde,,,liefs,,,psych,,, | |
Auteur: Ria -rimpeling- | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 05 november 2004 | ||
Thema's: |