De dagen worden korter en de bomen maken zich klaar voor een koudere periode
Het groen verdord langzaam door een winterse aanraking
En langs de straten versierd met felgekleurde vrolijke lichtjes
Straalt de koude wind langs me en laat mijn haar tot leven komen
In de grimmige tijd die de winterse maanden met zich meedragen

Nog altijd verscholen in mijn hart laat je, je stem weer klinken
En een beeld verschijnt weer op het netvlies van me ogen
Het winters huilen van de wind vervaagt
Dat word vervangen door een innerlijke stem

Turend naar de lucht probeer je te communiceren met mij
Alsof je alsnog probeert te vertellen wat ik vergeten ben

Maar het voorval maakte mij gehandicapt en verzwaarde de lasten
Die mijn hart de laatste tijd met zich mee moet dragen
Dankzij het gemis heeft mijn doen en laten genegeerd
Waar de genen van mijn hart zo nodig om vragen

Luisterend met beide oren naar de klanken die de wind met zich meebrengt
En vanaf nu af aan pakt mijn ziel wat het vergeten is te doen
De genen krijgen wat ze vroegen

Ik zal je herinneren lieve moeder
En zolang mijn armen gestrekt zijn om je geest aan te raken
Word de tijd stilgezet om je voor eeuwig te plaatsen waar je hoort

Tijdens mijn wandeling door de winterse nacht
Heeft de wind weer teruggezet wat er hoorde
Maar wat er ook gebeurd, altijd zal dat gehandicapte gevoel blijven


Mandy