Wondering through the maze
of my endless thoughts,
Surrounded by
lost memories,
You crossed my mind this night.
Ripped apart by sorrow,
I once said my last goodbye
to you.
By doing so,
I lost my 'royal' best friend,
my love.
How could I have known
that I would also lose myself?
I have lost myself.
Lost emotions.
Lost feelings.
Why didn't you say goodbye,
gave me the promised hug?
Why did you went...
leaving behind ...
a painfull silence?
No matter how I try,
you'll always hold an
unerasable(!) place in my heart...
Zwervend door het doolhof
van mijn gedachten,
Omgeven door
verdwaalde herinneringen,
dacht ik deze nacht aan jou.
Verscheurd door verdriet
nam ik toen mijn laatste
afscheid van jou.
Zo verloor ik mijn
'koninklijke' beste vriend,
mijn liefde.
Hoe had ik kunnen weten
dat ik ook mezelf zou verliezen?
Ik heb mezelf verloren.
Verloren emoties.
Verloren gevoelens.
Waarom nam je geen afscheid,
gaf je me de beloofde afscheidsknuffel niet?
Waarom ging je weg...
en liet je na...
een pijnlijke stilte?
Hoe ik ook probeer,
je zal altijd een
onuitwisbaar(!) deel van me zijn...
(je bent niets je bent niemand,
als niemand van je houdt...
ik ben echt niets en niemand voor jou... :-( )