de aarde is onder mijn voeten vergaan
in een wereld die voor mij is bedorven
geen kracht van de schijnende maan
waardoor de aarde wel lijkt uitgestorven
tranen rollen langs mijn wangen
om te eindigen in een diepe plas
het pijnlijke gevoel niet kunnen vangen
in een nog levend vermoorde karkas
in mijn hoofd is het brein verwart
gevallen in een van de diepste dalen
onwetend vraagt het innige van mijn hart
waarom hij niet voor mij kan stralen
ik vraag hem dan of hij kan wachten
totdat een lichtpunt mijn gevoel herovert
die een lach op mijn gezicht weten te pachten
waardoor wij samen in geluk worden getoverd| Rian: | Zondag, november 07, 2004 22:29 |
| Mooi Bert... fictie..snik.. grapje...you know Liefs Rian |
|
| psych: | Zondag, november 07, 2004 22:10 |
| mooi geschreven,,,liefs,,,psych,,, | |
| m.s: | Zondag, november 07, 2004 21:28 |
| hey hey, gelukkig is t fictie.....wel erg mooi, nog bedankt voor je reactie, you know...the same here...xxx | |
| Bieke: | Zondag, november 07, 2004 21:18 |
| Mooi bertje, wou al een zakdoek aangeven maar gelukkig stond er fictie ;) Liefs Bieke, |
|
| marjolein_in_love: | Zondag, november 07, 2004 21:09 |
| prachtig bert :) goed dat het fictie is :) liefs marjolein |
|
| Auteur: Bert Vos | ||
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2004 | ||
| Thema's: | ||