Het is leven is zo moeilijk
je valt en je staat weer met beide benen op de aarde
daarna kom je weer in een diep dal
en heb je niet meer eigen waarde
door problemen zakt de moed weg
en tranen vallen elke avond op je wang
in de donkere stilte
komt de eenzaamheid op, en je bent bang
dat er nooit meer een normale morgen zou zijn
Je wilt eigenlijk niet meer leven
weglopen van alles
even weg zijn van al die ellende en de pijn
Je hart is gebroken in 2 stukjes
en het lijkt alsof er geen normale morgen komt
tijd heelt toch altijd hele wonden?
waarom heelt dan niet deze wond?
elke dag weer dezelfde teleurstelling
je hoopt en gelooft is iets dat misschien nooit zal bestaan
je valt opnieuw in het diepe
de grond is onder je voeten vandaan
Donkere nachten
stille eenzamen tranen zijn er weer
de pijn word sterker
je weet het allemaal niet meer
en dan zeggen mensen altijd: ach, het komt wel goed
maar waneer komt die dag
waneer krijg je weer die moed?
tuurlijk komt een dag dat het goed komt
maar soms is de tijd er gewoon niet voor
soms moet je dingen nog afmaken
voordat je opnieuw kan beginnen
voor iedereen zijn er zware dagen
en iedereen heeft pijn
maar niemand weet wat er diep in je hart leeft
niemand weet hoe de dag van morgen zal zijn
hopen en geloven doen we allemaal
maar de teleurstelling ligt altijd op de wacht
en tot de tijd dat er nog geen normale morgen is
valt er keer op keer weer die traan in de stille nacht