Het doet pijn
te denken aan
hoe het was,
hoe je elke dag
beetje bij beetje
jezelf verloor
en niet enkel jezelf,
iedereen om je heen
liet je beetje bij beetje los,
zonder iets te weten
leefden we verder,
tot de dag
die dag dat je er niet meer was
toen deed het me niet zo'n pijn,
maar nu,
nu overschaduw je elke dag opnieuw
mijn gedachten
en beetje bij beetje
ga ik er zelf aan kapot
waarom?
ik kan het niet vergeten,
een diepe kloof
is het enige wat is overgebleven
ik kan ze nergens plaatsen,
die gevoelens
die mijn leven
elke dag opnieuw bepalen,
die me keer op keer herinneren
aan de dag
dat alles vergeten is