Kleuren uit laten komen
Ik pin me op gedachten vast
En steek met mezelf de draak
‘k ga fluitend door het leven
en gun mezelf dit vermaak
Maar er zijn tijden, zie ik bomen triest
Al zie ik gouden zonnestralen
Voel geen bonte kleuren
En mijn lach en gemoed bepalen
Al voel ik mij een vallend blad
Jij siert de kamer rood
Geen kleur is je onbekend
Je denkt in termen groot
Jouw wereld is een schilderij
En stelt mijn penseel een vraag:
Kleuren goed uit laten komen
Leg erop een gouden laag!
willem
Jacqueline: | Donderdag, november 18, 2004 09:36 |
Prachtig gedicht ,heerlijk als een ander je weer op kan peppen!!! | |
sunset: | Woensdag, november 17, 2004 09:21 |
Een dankbaar liefdesgedicht, vermengd met een vleugje levenspijn (en - soms - levensangst? misschien). Mooi. Liefs / sunset |
|
Lia : | Woensdag, november 17, 2004 07:09 |
vernis... prachtig gedicht... vol liefde.. |
|