Er lag een Dag voor een Zee
Er liep een Man door de Duinen
Handen in de Zak.
Er lag een Dorp voor een Stad
Er staken Daken langs de Kruinen
Wanden grijs in de Lucht.
Er werden Putjes in het Zand
Achter Gelaten, Benen Schoten
Zachtjes, Verend mee.
Er lag een Dag voor de Zee
En een Wandelende Man Wilde
Niet meer naar Huis.
Over een Duin werd Gelopen
En Langsheen nog Meer aan
Wanden Grijs.
Werkelijk Was dit Alles
Allang niet Meer
Er Bleef een Schilderij...
Enkel Blauw en Grijz in Vlak
Het Woordje Dag lag geschreven
Temidden verder
Het Eeuwig stil.
theike: | Dinsdag, november 23, 2004 12:42 |
btw...ik bedacht mij dat lezers weleens konden denken dat de man zelfmoord pleegde, omdat tie in het laatste beeld niet meer voorkwam... het staat je natuurlijk vrij dat te denken, maar zo heb ik hem niet geschreven...het gedicht eindigd gewoon met een weergave van de sfeer in het hoofd van de man (en daargezeten zien we hem niet)...hij gaat op in het landschap. ala... |
|
juffie: | Maandag, november 22, 2004 20:45 |
De zee nam zand en water mee: Dag dag... |
|
Fri..: | Maandag, november 22, 2004 18:02 |
Eeuwige stilte Zal door mijn reactie spreken Want met dit gedicht Heb je werkelijk alles doen verbleken en alleen de letters zichtbaar gemaakt met grote indruk Mooi gedaan, zeer mooi Liefs, |
|
kokkie: | Maandag, november 22, 2004 16:16 |
wauw! | |
Auteur: theike | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 22 november 2004 | ||
Thema's: |