Het water ruist als de wind
laat me gaan voel me net een kind
aan de grens van het water
zal ik je steeds mee blijven dragen
Hier zet ik de tijd even stil
en denk en voel wat ik wil
ik zie hier telkens het licht
voel me dan weer in evenwicht
Het licht zal hier niemand gaan doven
daar blijf ik in geloven
zo draag ik mijn dagelijks leven
en loop vertederd door mijn verleden.
westland: | Donderdag, december 02, 2004 18:29 |
heel mooi geschreven,water brengt de meestemensen rust.westland. | |
will hanssen: | Donderdag, december 02, 2004 15:37 |
Heel mooi Bieke.....ik zíe je lopen als ik dit lees. knap gedaan hoor! |
|
Sunflower Ria: | Donderdag, december 02, 2004 15:06 |
prachtig mooi aan het zilte water heerlijk dromen en het licht naar binnen laten stromen net als het water soms wild dan weer kalm heel heel mooi gedaan en kun je er weer een hele dag aan liefs en knuffel Sunflower Ria |
|
lommert: | Donderdag, december 02, 2004 12:17 |
het water en die rust is een geweldige plek om tot bezinning te komen...met genot je gedicht gelezen xxliefs willem |
|
Peter van der Linden: | Donderdag, december 02, 2004 11:16 |
Wat heb jij toch met water? Daar kun je trouwens wel prachtige gedichten over schrijven. En dat is jou wel toevertrouwd, zoals ook dit kunststukje. Liefs, Peter. |
|
sunset: | Donderdag, december 02, 2004 10:33 |
Heel mooi, warm verwoord Bieke. Liefs / sunset |
|
Ton Rijkers: | Donderdag, december 02, 2004 09:46 |
Hoi Bieke, Mooi warm en enigszins nostalgisch sfeergedicht. Groetjes, Ton |
|
Auteur: Bieke | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 02 december 2004 | ||
Thema's: |