Te vergeten iets.
Ik zie haar nog steeds, of nuja, ik ken haar maar van één foto
(in de tuin op een biels) (nooit vergeten, nooit vergeten). Alles
dat op haar naam lijkt zien of horen springt me tegen mijn
hartstreek aan. Ik voel nu pas dat ik haar mis, nu pas dat ik
veel van haar hou. (herinner me hetzelfde bij mijn eerste liefde)
; eerst de feiten de feiten laten zijn, de keuze's de keuze's,
meegaand, aanvaardend, dan weekjes later; piefpoefpaf niets
meer kunnen zeggen ineens als iemand iets vraagd; 'Neeeeee...!'
Weemoedig worden bij het zien van anderen. Ach, but for the
lucky few kennen we dit allemaal wel. En ik was al bijna bij
iemand anders nu...ik voel echter liever de pijn even zelf dan dat
ik door ren en de volgende ermee moet overstelpen, (ja, ik wel!)
dus ik zal het even rustigaan moeten blijven doen...ef de naloop
uitzingen. She will understand... Begrijpt degene die ik mis dit
ook aan mij? en andere dingen daarenook nog bij? Zou ze er
misschien wel iets aan willen doen zelfst? Het zal wel niet, het
is de afspraak van niet, meer, niets. Maar lezen doet ze mijn
gedichten wel, en dus schrijf ik dit vooral ook aan haar, (open ik
mij in de schrijverij niet meer zo, laat ik het werkelijke leven er al
doorsijpelen) alles pijnlijkheden. Had ze maar niet gehoeven wat
ze deed. Was dit leven maar een ander. Zat ik hier maar niet...
tijd om te slapen 05:03 uur. Niet voor ik er nog eentje rook, stil
wordt in het hoofd... had ik maar nooit iets beloofd, kwam de
nacht maar minder stil, en liet ik nog maar los, alle nachten...
er gaat een vergeten om door mijn hoofd, er laten gedachten los.
(nooit vergeten, nooit vergeten)(langs haar op de grond zat één
van haar poezen, en ze leunde op de arm die langs hem stond...)