s’Avonds lig ik in mijn bed,
dan denk ik aan jou en doet het pijn..
Dan besluipt mij de verwarring
die overdag verwikkeld is in schijn
Dan vangen gedachten mij in wanhoop
en stel ik honderd vragen
Maar een antwoord krijg ik niet,
of kan ik zelfs niet eens verdragen
Dan hebben emoties echter overmacht
breek en knak ik honderd keer
En ik kan het niet ontkennen
want hiertegen heb ik geen verweer
Als tranen konden spreken
was je verdronken in mijn woorden
En overspoeld door mijn gebreken
die met beleid je hart doorboorden
Ik heb geen vleugels, ben geen engel
heb gebreken, is gebleken
Ben niet van steen en niet van staal
en ben zelfs met gemak te breken
Maar ik heb moed, ik heb kracht
en kan een lichtje zijn, in donk’re dagen
Ik dacht dat ik mezelf mocht zijn,
en dat ook van jou mocht vragen..
Auteur: sorriso promise | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 11 december 2004 | ||
Thema's: |