Vol hoofd, vol hart.
Alweer teveel, alweer verwart.
Toch best helder,
Maar echt begrijpen, nee.
Ik kan er soms zo weinig mee.
Zou je willen verwarmen.
Met mijn armen om je heen.
En dat jij zou zeggen,
eindelijk niet meer alleen.
Dat jij je weg weer vindt.
En gelukkig zal zijn.
Met of zonder mij
Gewoon gelukkig, gewoon vrij.
Daar zat ik op de rand van je bed.
En lief, nog nooit iemand gezien,
die zo mooi sliep.
Ik heb je nog een kus gegeven.
Heel zachtjes op je wang.
Jij bent voor mij het mooiste mensje,
ik denk mijn hele leven lang.
Midden in het gesprek in slaap gevallen.
Alcohol was weer in het spel.
Gelukkig, want dan kan jij het soms wel.
Even echt praten, even jezelf echt laten zien.
Terwijl je rustig lag te slapen,
Keek ik je kamer nog eens rond.
En naar mijn kleren,
naast jouw bed op de grond.
Zacht gesnurk en het deed me wat.
Daar in ons vroegere paleisje.
Ik voelde me toen zo jouw meisje!
Ik zou zo graag willen,
dat jij weer echt gelukkig bent.
Misschien niet goed,
dat we elkaar gister weer hebben verwend.
Toch totaal geen spijt en ook geen verwijt,
wel een strijd.
Zou het wel goed zijn,
Of verstoor ik het zo steeds voor jou?
En tja… we waren er weer samen bij.
Het maakt me verdrietig, maar ook blij.
Ik weet het niet, verwarrend enzo
Ik voel me niet eens rot ofzo.
Ik kan het blijkbaar wel
Ook al is er niet “de” liefde in het spel.
En of je nou wel of niet makkelijk praat.
Er is in ieder geval altijd iemand die van je houd
en naast je staat!
Goede vrienden en soms opeens een beetje meer.
Daar komt het toch nog steeds op neer.