Verloren dromen
Met zijn kind wat hij heeft gevonden tussen de puinhoop
Staat hij daar met het lijkje op zijn armen
Nooit zal het kind zich nog bij het vuur in de hut kunnen verwarmen
Vervlogen is al zijn hoop
Hoop op een mooi leven
Wat hij had opgebouwd
Samen met zijn mooie vrouw waar hij net een paar jaar mee was getrouwd
Maar nu lijkt niets hem meer hoop te geven
Herinneringen aan haar gezicht
Aan hoe hij haar voor het laatst die morgen had gekust
Nog niet van het naderende gevaar bewust
Van verdriet knijpt hij zijn ogen even dicht
Overal om hem heen liggen lijken
Mensen zijn aan het vergaan
Hij lijkt er een beetje verloren bij te staan
Niemand lijkt naar hem om te kijken
Van zijn huis is niets meer over, onder het geweld van de natuur vergaan
Tegen zo`n kracht is niets wat nog blijft staan
Dan hoort hij zijn naam roepen, heel zacht
Hij durft het bijna niet te hopen
Maar echt…het is zo….zijn vrouw komt eraan gelopen
Ze kijkt hem aan, even en lacht
Lacht ondanks alle ellende om hen heen
Ondanks dat een kind is verdronken door de zee
Maar ze zijn weer bij elkaar…met zijn twee
Hij staat niet meer alleen
Dan ziet hij meer bewegen
Zijn andere kinderen zijn nog in leven
Heel heel even lijkt hij te zweven
Dan stort hij in elkaar…kan er niet meer tegen
Laat zijn tranen stromen
Misschien van vreugde of van verdriet
Hij weet het zelf niet
Maar toch zijn ze verloren, zijn dromen
Zijn dromen van een leven aan zee
Het paradijs zit gebakken in zijn vel
Wat opeens veranderde in de hel
Hij staat op en loopt weg heel gedwee
Met in zijn armen zijn enige kind wat verloren is gegaan
Het wordt begraven in een graf
Toch voelt het erg maf
Terwijl zijn andere kinderen en vrouw om hem heen staan
Er blijft altijd een plekje leeg bij het vuur
Altijd zal er een plaats leeg zijn
En dat zal nooit over gaan, deze pijn
Tja, het paradijs werd een hel door de zee muur
Langzaam loopt de man naar wat eens zijn huis was
Hij staat daar tussen de puinhoop
Weg is al zijn hoop
Tussen het versplinterde hout ligt nog een foto, in een lijstje van glas
Het is zijn kleine dochtertje van twee
Zijn trots, zijn alles…langs zijn wang voelt hij een traan
Nog even blijft hij tussen de puinhoop met de foto staan
Dan gaat hij weg, neemt zijn familie die rest mee
Even weg, weg bij de zee waar hij wel weer terug zal keren
Want hij kan de zee niet missen
Moet voor zijn inkomen en familie nu eenmaal vissen
Misschien ooit, ooit zullen zijn verloren dromen weer terug keren