Robert Ian
4 januari 2005
lach maar lief ons kindje
dein maar heerlijk
in je mama's armen
liefdevol zal zij
je hartje warmen
liefde geven in je leven
ruikt zij, streelt zij
kust zij zacht je hoofdje
tot je papa 't overneemt
daarna weer zij
en dan weer hij
als je langzaam straks
hun schoot afglijdt
voor je weet: dag kindertijd
geniet intens het is maar even
en schommel jij in 't volle leven
en leg je af en toe je armen
op de schouders van je ouders
koester jij de tijd als kind het meest
wanneer je dit gedicht weer leest
sunset: | Vrijdag, januari 07, 2005 09:05 |
Prachtig Laurens, de verweving van een voelbare werkelijkheid met een nostaligisch herinneren. Liefs / sunset |
|
Annemieke van der Ven: | Vrijdag, januari 07, 2005 05:58 |
Lief gedichtje.... X Annemieke |
|
arie: | Vrijdag, januari 07, 2005 05:19 |
* lacht even vertederd* om jouw lieve woorden vol zachtheid | |
Benjamin de Rooy: | Vrijdag, januari 07, 2005 00:57 |
:-) | |
wijnand.: | Vrijdag, januari 07, 2005 00:26 |
prachtig vertederend mooi | |
Rien de Heer: | Vrijdag, januari 07, 2005 00:14 |
Laurens...een kleinzoon? Mooie herinnering voor later. Groetjes, Rien. |
|
Auteur: Laurens Windig | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 07 januari 2005 | ||
Thema's: |