Zuurstof.
Beiden zijn we bekommeringszuchtigen
perspectieven wentelend keer op keer
maar samen gekomen en loslatend
is er van al dat niets meer, komt alles
slechts één keer aan, frommeld niet,
kronkeld niet, legt niet stijf de uitzijde,
springt niet weg en stuiterd. Veel meer
ander dingen lossen niet meer op
hier in dit huis als ze hier is, geen
reizen worden onnodig nog gemaakt
geen hoofd meer dat moet vinden
geen handen meer van begrip.
Ze zoog vreemdsoortig alle electriciteits-
apparaten, de energie weg nog te brommen,
tikken, zoemen of zingen. Ze is een
stenen beeld en ze steelt de tijd.
Ze komt zelfst al naar hier al als ze
er nog niet is. Ze legt zuurstof ik mijn cellen,
het appartement transformeerde ze tot jungle
Op de muren schilderde ze luchten, die
als geen kunst eerder nog, schoten door het vlak
Straal maar dan vreemde Muze, laat het maar zo zijn
Haar naam noem ik nu Ingrid, haar faam
noem ik te Zijn.
Haar gaan noem ik gekomen, mijn blaam
noem ik nu rein.
Dat perspectieven nu uniek en specifiek te noemen
zijn, wier klieven niets liever dan diep, en hier, en
groeven mijn, banen open, gaan bekropen,
staan fijn lopen, en het droeve zet in vuur...
dat doet mijn lieve Dame, ieder uur na ieder uur.
11'01'05.
Auteur: theike | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 11 januari 2005 | ||
Thema's: |