Het voelt alsof ik de hele dag wel kan huilen
je hoeft maar iets te zeggen en een traan valt
waarom dat kan ik je niet zeggen
ik weet niet waarvan het komt
het voelt alsof ik niets meer kan geven
al mijn energie opgeslokt, weg
k zit hier, huilend, heel alleen
en weet het allemaal niet meer
soms denk ik leefde ik maar niet
was ik maar dood
soms pak ik een mes en zet een kras
maar doorgaan durf ik niet
en dan doe jij ook nog zo raar
zo afstandelijk en koel
wat moet ik daar dan weer van denken
gaat het nog wel goed?
het voelt alsof ik afgetakeld, kapot
er helemaal doorheen zit
en geen arm die jij om me heen slaat..
geen knuffel meer paraat...
wat moet ik nou
wat zal ik doen
leven wil ik niet
maar dood.. is toch te radicaal!