Toen ik vandaag ik de spiegel keek,
zag ik een iemand die ik niet meer ken.
Mijn huid en gezicht bleek ,
ik is dat wie ik echt ben?
Langzaam gingen mijn ogen naar mijn arm,
en zo gauw ik daar keek wist ik het zeker.
Dat riviertje bloed tegen mijn huid maakte me warm,
mijn gezicht nog een tint bleker.
Even die gedachte "waar denk je dat je in godsnaam mee bezig bent?",
maar de stem haalde die gedachte snel weer weg.
"Waarom zit je hier eingenlijk op je luie krent?"
"Je moet trainen en als je moe bent heb je pech!"
Snel weer een serie sit-ups gedaan,
tegenspreken durfde ik niet.
Wat is eigenlijk de bedoeling van mijn bestaan,
volgens mij dat ik van het leven geniet?
Hoe moet ik hier dan van genieten,
wat moet ik veranderen om het goed te doen?
Me buik vullen met een paar zakken frieten,
de stem schreeuwend "nee natuurlijk niet oen!"
"Ga eens een paar uur trainen,
want er zit nog heel wat vet aan die benen!".