die reiken naar mijn geest
ik rammel aan de tralies
maar alles lijkt vergeefs
jou voel ik in me groeien
onwaakt word ik een beest
sluimerend voel ik tentakels
die reiken naar mijn geest
jij opent de gebieden waar
ik nog nimmer ben geweest
door jou voel ik de muren
die ik zelf heb gebouwd
jij doet me beseffen dat
ik weer van iemand houd
maak me maar wakker
laat me de zon weer zien
leven wil ik nu en morgen
weer, met jou misschien
wil melker
22/01/2005
nica: | Zaterdag, januari 22, 2005 13:25 |
ohhh prachtig!!! en herkenbaar. mooi neergezet hoor! ook aan mij wordt gesleuteld door mijn beste vriend, hij laat mij mij zien, het is niet eenvoudig maar geweldig om te ervaren. Mijn wereld is inmiddels al zo'n stuk groter! liefs nica |
|
Fri..: | Zaterdag, januari 22, 2005 11:17 |
prachtig, dat de zon mag komen:) Liefs, Fri |
|
©peggy: | Zaterdag, januari 22, 2005 10:40 |
Prachtig geschreven. liefs peggy |
|
Diane: | Zaterdag, januari 22, 2005 10:10 |
Prachtig, laat de muren maar zachtjes verdwijnen. Liefs Diane | |
hiljaa: | Zaterdag, januari 22, 2005 09:40 |
prachtige verwoording! knufliefs--hiljaa-- |
|
wil melker: | Zaterdag, januari 22, 2005 09:07 |
onwaakt =ontwaakt | |
Lia : | Zaterdag, januari 22, 2005 08:14 |
je hebt al elders gelezen wat ik van je dicht vond ;-)) liefs, Lia |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: -Suus- | ||
Gepubliceerd op: 22 januari 2005 | ||
Thema's: |