Hij wist de waarheid uit; de onrust
die zijn geweten drukt
hij, de verlater van zijn geest
terwijl de zoveelste metafoor
z’n bloed laat kolken
traant de schrijver in het vuur
van zijn onbegrepen verlangen.
Niet meer, de woorden
die bij elke zucht een grijze haar
of andermaal een slapeloze nacht
en de rots in zijn keel
neemt ademoverhand de macht.
De inkt is droog, heilspellend lot.
sunset: | Woensdag, januari 26, 2005 10:45 |
Prachtige poëzie weer, voelend gelezen. Liefs / sunset |
|
Annemieke van der Ven: | Woensdag, januari 26, 2005 06:10 |
Prachtig..... X Annemieke |
|
DANTY: | Woensdag, januari 26, 2005 00:53 |
kEK DIS MOOI ZEG IK | |
wijnand.: | Woensdag, januari 26, 2005 00:43 |
topper de schrijver zoekt naar de woorden maar kan ze niet vinden | |
Innerchild: | Woensdag, januari 26, 2005 00:41 |
ik heb het enkele keren opnieuw moeten lezen ... het begin vind ik adembenemend mooi ... wat volgt moet nog langzaam binnensijpelen ... maar je woordenspel is top ! Greetz, Innerchild |
|
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 26 januari 2005 | ||
Thema's: |