Droevig...
Kwellen kan het me langs alle kanten..
Jou tranen maken me treurig.
Sorry voor wat ik heb gedaan,
Dit schrijven met bevende handen...
Niets om zorgen over te maken.
Een tijd geleden,
Jou deed ik pijn door mezelf pijn te doen.
Overal bloed..
Ongedaan kan ik het niet maken..
Een heleboel fouten gemaakt
In mijn leven.
Één was er dat van..
Soms de drang krijgen om te hervallen..
Dit schrijven met bevende handen...
Daarnet zo droevig en alleen,
Mijn laatste gedicht had je gelezen.
Althans dat beweerde ik..
Diep in mijn hart en ziel,
Het klopte niet..
Beseffen dat ik fout bezig ben...
De oorzaak vinden en rust nemen,
Van mijn verdriet..
De laatste weken niet meer mezelf;
Rollende tranen zonder erom gevraagd..
Steeds zakte ik verder weg,
Ik wist niet meer waarom..
Op het randje van mezelf pijn doen.
Verwerken in een gedicht als deze,
Met pikkende oogleden..
Een wazig zicht verblindt de realiteit.
Alleen kan ik het niet...
Ze geloofden allen.
Dit is voor iedereen om te bewijzen,
Zonder hulp lukt het ook..
In moeilijke tijden zoeken naar wilskracht.
Geloven in jezelf en volhouden..
Nooit nog val ik terug.
Dat zwarte gat
Van pijn en mezelf pijn doen...