"Drijfhout". Een knoestige staak lag tussen het zand, niet in zee, maar langs de rand.Hij jammerde....ach en wee....naar een voorbij gezwommen kwee. Och heremetiet, och heremetiet, ze zien me wel, ze zien me niet, zo sprak hij tot de afrodiet. Tierend zei hij tot de mier, ik verveel me als een stier. Lig hier steeds maar op een zij en wordt bekogeld door een kei. Deze pakte hem beet en smeet hem in het water, houd toch eens met je gesnater. Nu ben je drijfhout,in het natte zilt, maak er wat van en doe wat je wilt!! Laura Winkens.