* Dit gedicht heb ik geschreven aan 2 collega's van wie ik veel houd. Ik zie ze niet vaak meer nadat we op het werk te maken kregen met gedwongen ontslagen. Dit is exact 1 jaar geleden. We hebben alle drie te maken gehad met pesten op de werkvloer. *
Nu na precies een jaar
denk ik terug en voel me soms nog steeds naar.
Ik wist niet hoe het verder zou lopen.
Maar achteraf gingen sommige dingen toch beter dan ik had durven hopen.
Sommige dingen doen nog steeds pijn.
Het zal nog wel even duren voor ik dat 'vergeten' zal zijn.
Op mijn ene collega ben ik nog steeds kwaad.
Haar getreiter is iets waar ze om bekend staat.
En waarom? Als je haar niet ligt,
krijg je nare opmerkingen in je gezicht.
Waar ik steeds aan denken moet:
'beseft ze wel hoeveel pijn ze ons doet'?
Na ziekteverzuim voelden we ons niet langer welkom.
Ik blijf me afvragen: waarom?
Waarom werden we niet meer aanvaard?
Zijn wij soms minder waard?
Om dit te uiten, doet me goed.
Het is toch iets wat ik verwerken moet.
Gelukkig zijn na het ontslag dingen al snel anders gegaan.
Een maand later kreeg ik weer een fijne baan.
Ik blijk meer te kunnen dan ik dacht.
Ik doe toch maar mooi de hele administratie van de Stadswacht.
Ik heb weer mensen om me heen op wie ik kan bouwen.
Ook dankzij mijn collega's daar krijg ik langzaam meer zelfvertrouwen.
Dit ontslag heeft toch zo moeten zijn.
Maar ik blijf hopen dat ik toch eens geen last meer heb van de pijn.
Want jullie niet vaak meer zien is een gemis.
Dat is toch iets wat zeker is.
Maar vriendinnen blijven we altijd.
En ik hoop jullie gauw weer te zien bij een andere gelegenheid.