In een volle kamer
een kamer vol vreemden
zie ik het licht als onmacht.
Het onzuivere licht dat amper
mijn blik kan bereiken,
verstrikt in een vreemde hoek.
Het enige bekende ding is
het enige dat ik ben.
Laat de sterren verbleken
met mijn onmacht
tegen het licht van de maan.
maneschijn
vallen in...
stille schreeuwen.
Verwarrend voor wat ik nog kan zien.
een lege ruimte
onbekende ruimte.
De onmacht samen met het licht,
het bereikt mijn blik,
hier!