Nog even en dan is het over.
nog even moeten vechten,
en dan is het rust.
nog even het ergste punt moeten halen,
en dan is het over.
krijgen we dan eindelijk die rust?
die eigelijk al een half jaar geleden had moeten zijn.
bijna 2 jaar hier gevochten tegen recht zaken.
binnen 2 jaar alles naar de klote.
2 jaar lang moeten vechten tegen hun.
gistere die enge kop weer gezien.
rillingen vlogen over me lijf.
het liefst je de haren in willen springen,
en vragen waarom je ons dit aan heb durfen doen?
mensen heb je naar de klote geholpen.
en niet alleen WIJ waren het slachtoffer.
maar ook andere mensen zijn kapot.
1 die niet meer kan werken en door misselijk streek is ontslagen.
zijn lichaam is naar de klote.
een ander bedrijf door jullie falliat gegaan omdat jullie niet woude betalen,
en nog smekend op de vloer heb gelegen voor zn geld om te kunnen eten vanavond.
me vader die werkt hard om alles te redde,
en nog hem naar beneden willen halen.
me moeder die heeft het vechtlust al een tijd niet meer.
en ik zie alles voor me ogen al een tijdje verdwijnen.
machteloos toe kijken
en wel iets willen doen.
brieven die op de deurmat komen ..
en te horen krijgen ''volgende week weer een rechtzaak.''
Meschien is dit binnekort verleden tijd.
Maar meschien ook niet, meschien worden de tijden nog erger.
de onzeker heid wordt steeds erger.
maar elke avond me nog steeds af vragend waarom?
Wat hebben wij fout gedaan?
en wat hadden we anders moeten doen.
me af te vragen waarom sommige mensen gewoon geen hart hebben.
me af te vragen waarom een mens iemand anders wil zien lijden.
elke avond die zelfde vragen en elke avond huil ik me zelf weer in slaap.
machteloos toe moeten kijken hoe mensen naar de klote gaan,
en hun maar alles zien doen alles zien kopen en alles kunnen.
terwijl er mensen wachten op hun geld van hun en naar de knoppen gaan.
** het is niet egt een gedicht maar moest het wel ff kwijt **