Dagboek
Verheven van de stille klanken des doods,
kwam de stilte geen moment te laat
Licht met penseel bestreken
vulde ik mijn pagina's met het verleden.
De geschiedenis trok een sip gezicht
reeds toen het was getekend
Een druppel inkt sijpelde-
langs de contouren van mijn bestaan,
en markeerde het verdriet;
dat ik ooit had geleden.
Terwijl ik staarde naar de letters
en eindeloos daar had beseft;
Viel de leegte wel zeer nadrukkelijk
Op het schrift niets dan krassen
Maar het viel niet meer uit te wissen;
de inkt was op