Mijn gebreken zijn verborgen,
Onder een masker van porselein,
Want is het niet een heel stuk fijner,
Als mensen gewoon perfect zijn?

Iedereen is zo hypocriet,
En schreeuwen dat ook van de daken.
Op Elfwood komt een tekening van een gezette meid,
Waarbij iedereen: “Eindelijk iemand die gezond is!” als commentaar opschrijft.
Maar zelf zullen ze niet kijken,
Naar juist die meiden die volgens hun eigen commentaar,
Dan zo gezond lijken.

Hoe kun je nou zeggen,
Keer op Keer,
“Uiterlijk is niet waar het om gaat”
Terwijl het tegendeel bewezen wordt,
Op school, thuis en op straat.

Uiterlijk wordt niet bepaald door de bladen,
Maar door mensen als jij en ik,
En zeg nou zelf: Je hebt ze liever dun,
Dan vet en dik.

Dat is niet te ontkennen,
Op een enkeling na misschien,
Maar ik ben ze nog niet tegengekomen,
Nee, ik heb ze nog niet gezien.

En als ze er al zijn en ze zitten mensen te bekijken,
Gaat hun aandacht toch eerst uit,
Naar dat dunne middeltje en die lekkere kont,
Het anorexiale gezicht,
En die stralend witte mond.

En als dan je vriendinnen zeggen:
“Nee joh, jij bent niet dik!”
En dan kijk in de spiegel, en ik zie:
De enige dikke hier,
Dat ben ik.