Mijn leven is over,
Voor het zelfs maar is begonnen,
Wonden gapen in mijn vlees,
Het bloed erom heen is geronnen.
Oude, en nieuwe wonden,
Gesloten maar nooit geheeld,
Scheuren mij uit elkaar,
In hele kleine stukken,
Alsof ik me alles maar heb verbeeld.
En als dat dan zo is,
Waar komen die ontstoken wonden dan vandaan?
Wonden waar bloed en pus uitsijpelt,
Wonden die niet met het wakker worden weggaan.
Zeg me niet dat dit mijn hormonen zijn,
Zeg niet: "Dit is de pubertijd."
Het is wat ik voel en zie op dit moment,
Dit is mijn waarheid: mijn realiteit.
En als die je niet bevalt,
Dan maakt dat mij niet veel uit,
Mij valt hij evenmin,
Maar het lot bespeeld mij als een fluit.
Gevangen in de tonen,
Tussen muzikale vingers,
Gedwongen om de dans des levens,
In een 'Dance Macabre' te eindigen.