om leven meer gewicht te geven
ik heb ze weer
als rots gezien
de stukken steen die
in mijn handen wegen
ze delen plaats
en tijd met mij
geraapt om leven
meer gewicht te geven
ik ben slechts passant
hun voorland is het zand
de ongeziene korrels
vol herinnering
want eeuwigheid breekt
rotsen tot woestijnen
ik raakte ze, zij wisten
mijn emoties te verkleinen
een handvol zand
glijdt door mijn hand
de steen er naast die warm voelt
heeft even nog geen haast
wil melker
07/02/2005
Nathan: | Maandag, februari 07, 2005 20:22 |
Mooi gedicht, ook om te lezen :-) | |
psych: | Maandag, februari 07, 2005 07:56 |
heerlijk weer jou te lezen op de vroege ochtend,,,gr,,,psych,,, | |
Diane: | Maandag, februari 07, 2005 07:34 |
Je bent in de keitjes beland met dichten grapje. Weer een prachtig gedicht zet tot nadenken. Liefs Diane | |
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 07 februari 2005 | ||
Thema's: |