Je slaat je armen om me heen....
Damn dit voelt te goed.
Je fluiterd lieve woordjes in m'n oor...
Ik begin te zweven...
Dit hoor jij niet te doen!
Mijn hart is al vergeven...
Maar toch, op de ene of de andere manier,
heb je en platsje in mn hart.
Ik kan er niet tegen vechten,
ik verzet me niet meer...
Staat er wel eens iemand bij stil
dat ik die manier van leven niet wil?
Ik wil niet stiekem bellen en afspreken,
Ik hoor elders te zijn...
Ik was gelukkig, ik wil het weer zijn...
Laat me gaan,
laat me los en
laat me vrij!
Dit kan niet, dit mag niet...
Ik wil niet nog meer kapotmaken...
Laat me vrij...