Onze eerste vlucht
Doch deze vlucht,
dat was een klucht
het begon reeds met het koffers pakken.
De labels bleven er niet op plakken.
Ook wilden de koffers maar niet dicht
en op de schaal bleek een groot overwicht.
Zij waren veel te zwaar beladen
met bikini`s strings en andere gewaden.
Toen de rit van Den-Haag naar schiphol
de wegen zaten barstens vol
m`n zwager die ons wegbracht
die vloekte zacht.
In de buurt van Leidschendam
stond een auto in vuur en vlam.
Een agent leidde de drie files tot een lange rij.
Eén voor één konden we er toen heel langzaam voorbij.
Op de imperiaal van die auto zag ik met een frons
koffers met het zelfde label als die van ons.
De weg naar Schiphol was weer vrij.
Toen kwamen wij aan Aalsmeer voorbij.
De auto ging plots aan het schokken.
Ik riep; "Wim waarom gaat die auto zo te keer?"
M`n zwager werd lijk bleek en ging haast van de sokken.
Hij trapte de koppeling in want de motor deed `t niet meer.
Ik vroeg hem; " wat is er aan de hand,
ons vliegtuig is reeds lang geland
Dit heb je aan je zus te danken,
zij moest nog met de auto weg en zou toen gelijk tanken.
Ze heeft dat echter niet gedaan.
Vandaar dat wij hier nu dus staan.
Goede raad die was nu duur,
wij hadden nog slechts één uur.
Wij lieten mijn zwager voor wat hij was.
Wij plaatsten de koffers in het gras
en ik begonnen met de duim te wenken.
Misschien zou er iemand aandacht aan ons schenken.
En ja hoor er was iemand zo alert
hij bezag de situatie al van vert..
Wij hoefden hem niets meer te zeggen
of de situatie aan hem uit te leggen.
Uit zijn kofferbak haalde hij een kan benzine
en met een grijns op zijn gelaat.
Ontving hij de bedankjes voor zijn goede daad.
Hij zei; "och ik doe dit niet om wat bij te verdiene.
Ik ben hier al op voorbereid,
ik rij hier elke dag om deze tijd,
vandaar dat extra tankje met benzine.
aan andermans ellende wil ik niets verdienen".
Zo konden we onze rit naar Schiphol weer vervolgen
en het was dat m`n zwager goed oplette
hij zei heel verbolgen
zullen wij eerst niet de koffers in de auto terug zetten.
Nu aangekomen op Schiphol,
bleken alle parkeerplaatsen barstens vol.
M`n Alie nam afscheid van m`n zwager met een traan,
en ik zag nog juist het laatste kofferwagentje staan.
Terwijl zij hem nog stond na te zwaaien,
begon ik de koffers op het karretje te laaien.
Toen gaf ik de kar een flinke duw naar voren,
Nu de koffers vlogen mij haast om de oren.
Maar het karretje, dat bleef staan.
Het karretje had slechts drie wielen
vandaar, dat na een duw de koffers er van vielen.
het karretje wilde niet meer gaan.
Ik zei tegen m,n Alie
"Pak ook maar een koffer we sjouwen ze wel naar de balie".
Zij zette zich huilend op een koffer neer
en zei snikkend; "wat gebeurt er nu nog meer,
Moeten we nog wel verder gaan?
Laten wij de tickets maar verscheuren
ik vind aan deze reis nu niks meer aan".
ik kan niet met die koffers sleuren.
`K zei; " m`n lieve Alie laat de moed niet zo gauw zakken
die tickets hebben wij cadeau gekregen van ons Jan.
Laat ons de koffers maar snel pakken.
Wij vormen toch een heel sterk span.
Veertig jaar trotseren wij nu samen elke tegenvaller,
kom Alie deze reis; dat wordt een knaller."
Bij de balie ging toevallig alles goed
en m`n Alie putte hier uit weer moed.
Zij riep "Gappy", dat is mijn (koos) naampje,
"Ik wil een plekkie bij het raampje."
De juffrouw fronste haar gelaat;
"Ik denk niet dat dat nog gaat.
Daar voor bent u hier nu veel te laat."
Ik zette berustend de koffers op de band.
Trok m`n Alie snel mee aan haar hand
want zij kreeg het weer te kwaad.
We renden naar de douanepost,
ik voelde mijn hart bonzen in mijn borst.
De beambte bekeek onze passen met een geleerd gezicht
bekeek ons een lange weile en sloeg toen de passen dicht.
Met een, "goede reis mevrouw, meneer,
gaf hij toen onze passen weer.
en gaf ons toen vrij baan
om naar de gate te gaan.
Wij moesten naar gate negen
en buiten viel inmiddels een druilerige regen.
Kop op m`n Alie we verlaten nu snel dit natte kille land.
Om te gaan bakken op het Mexicaanse strand.
Tijd om de taxfreechops te bezoeken hadden wij niet meer,
dit deed mij persoonlijk wel erg zeer.
Ik had nog zo mijn zinnen gezet.
Op een digitale camera en een mooi witte pet.
Ik pakte m`n Ali weer bij de hand
en stapten snel met haar op de band
die ons naar gate negen voerde
hopend dat ons niets onaangenaams meer beloerde.
Door de speaker kwam doormiddel van een helder stemgeluid
de boodschap aan ons gericht goed hoorbaar uit.
"Passagiers voor vlucht NM-13 met bestemming Mexico
dienen zich te haasten, het vliegtuig vertrekt zo."
Om vervolgens de boodschap in het Engels te herhalen.
M`n Alie begon alweer te balen
Och Alie zij gerust de KLM die zal ons heus niet nekken
om zonder ons naar Mexico te vertrekken.
Aan `t einde van de band moesten wij door de beveiliging,
vraagt Alie in paniek; "waarop reageert nu zo een ding?"
De bewaker zei; "vrouwtje leg uw bagage maar op de band
en doe uw horloge en uw ketting maar in deze kleine mand.
Daarna mag door de scanner lopen.
Piep-Piep-Piep was de reactie van het apparaat,
M`n Alie werd lijkwit en het zweet droop van haar gelaat.
een dame in uniform kwam op haar toegelopen.
Zij begon haar driftig te fouilleren.
Zij taste heel haar lichaam af en bevoelde haar kleren.
Van de zenuwen begon m`n Alie te hinniken,
een toeziend beambte begon heimelijk te grinniken.
De dame in uniform kon niets vinden,tussen Alie`s corset
toen werd m`n Alie door een beambte op de rollenbaan gezet,
om zo tussen de Beautycasen en tassen
de man achter de monitor met haar contouren te verrassen.
Weer piepte het apparaat
en m`n Alie werd vreselijk kwaad,
toen de ambtenaar haar heel voorzichtig kwam vertellen.
Het waren slechts de stalen gespjes van uw sjaratellen.
Bij mij viel de scan niets op,
m`n camera lag nog bij de taxfreechop.
M`n Alie die had het niet meer
zij ging hevig tegen de beveiliging`s beambten te keer.
Die weer tegen haar in gingen
met duizend verontschuldigingen.
Kom m`n Alie laat ons nu maar gaan
wij gaan met vakantie,zij moeten hier lekker blijven staan.
DdJ
Lees morgen verder over
onze eerste vlucht.