Onze eerste vlucht
Deel 2
Bij de gate aangekomen
werd van onze ticket een stukje afgenomen,
toen konden wij gelijk verder gaan,
door de ramen zag ik de Boeiing al staan.
Een kolossaal vliegtuig met vier motoren,
om uren achtereen het luchtruim te doorboren.
Door de slurf gingen wij het vliegtuig binnen,
om aan onze eerste wereldreis te beginnen.
Door een aardige stewardess met een knap gezicht,
werden wij welkom aan boord geheten.
Zij klapte gelijk achter ons de deuren dicht,
de rest van de passagiers die waren reeds gezeten.
Voor in waren er nog twee plaatsen vrij;
elk aan een kant van het gangpad.
Dit stemde m`n Alie glad niet blij,
daar men nu niet bij elkander zat.
Zij wende zich weer tot die knappe stewardess
en las haar op een nette manier de les.
twaalf uur moeten wij nu vliegen naar Mexico,
kan dat nu niet anders moet dat perse' zó?
De stewardess ,die was van goede wil
Zij vroeg de mensen om ons heen
reist één van u soms geheel alleen.
die van zitplaats ruilen wil?
Zij herhaalde haar verhaal
ook nog eens in de Engelse taal.
Een grote donker getinte, man met zware snor en baard,
ruilde met m`n Alie van zitplaats, heel bedaard.
Het was net of hij die plaats voor m`n Alie had bedacht
M`n Alie was zo verguld, door zijn goede doen,
pakte hem beet en gaf de man een dikke zoen.
Deze spontaniteit had hij van m`n Alie niet verwacht.
De benauwde sfeer in`t vliegtuig was gelijk gebroken
er was zelfs geen commentaar toen de melding kwam
dat men tot in Mexico niet mocht roken.
men accepteerde dat zonder gedram.
Een ieder sprak gelijk met iedereen
en niemand voelde zich meer alleen.
Ja van m`n Alie kon men nog wat leren,
niemand was toch in staat, om de mensen zo te imponeren.
Het vliegtuig kwam taxiend bij de startbaan,
Meer dan een half uur hebben wij daar toen gestaan.
Om te starten kreeg hij nog geen toestemming,
er was daar ergens een kolossale stremming.
M`n Alie werd weer ongeduldig
en vroeg de stewardess; " hoelang gaat dit nog duren?"
De stewardess die voelde zich niet schuldig,
en ging niet in op m`n Alie`s kuren.
Haar trof toch geen enkele blaam.
M`n Alie keek maar weer eens door het raam.
Zij hoorde sirenes loeien
en zag de drukte op het vliegveld groeien,
Ziekenwagens reden af en aan,
brandweerwagens reden in colonne over de baan.
M`n Alie raakte weer in paniek;
en riep; "Ik wordt van deze reis doodziek."
"Wat gaat er nou toch allemaal gebeuren,
laat ons er uit; gooi open toch die deuren."
Toen de steward haar en glaasje water had gegeven,
Toen zag ik pas hoe m`n Alie zat te beven.
Ten lange leste legde zij haar hoofd zacht op mijn schoot
en vroeg; "zullen wij deze reis nog wel overleven.
Of gaan wij nu werkelijk langzaam dood?"
Waren wij toch maar thuis gebleven!"
DdJ
Lees morgen verder over
"Onze eerste vlucht"
het reisverslag van
Gappy en z`n Alie.