daar zit ik dan..
op het bruggentje tegenover school..
alleen..
je hebt me verlaten..
je bent er niet meer voor mij..
je hebt me op zn zachtst gezegt..
laten vallen als een baksteen..
en waarom?
omdat ik je wilde helpen..
maar jij zag het als een pesterij..
ik zal de woorden die je zei nooit vergeten..
ze spoken alsmaar door mij hoofd..
ik zal je nooit laten vallen..
wat is dit dan..?
je hebt geen idee hoeveel je voor me betekende..
zijn al die tranen..
al die zorgen..
al die stress dan voor niets geweest..
heb je me ooit wel eens gezien als vriendin?
want als ik je zo zie..
lijkt het je niets te schelen..
dat ik niet meer in je leven te vinden ben..
het doet me pijn..
jij bent al de zoveelste vriendin die ik verlies..
ik heb alleen maar gezegt wat ik heb gezien..
maar als je dat al niet wil geloven..
wat moet ik dan..
had ik het niet moeten vertellen..?
en mijn hele leven een schuldgevoel meedragen..
door wat ik weet en wat ik heb gezien..?
mijn elastiekje is geknapt..
ik kan hier niet mee leven..
eindelijk dacht ik iemand gevonden te hebben..
die hetzelfde dacht als mij..
die hetzelfde voelde als mij..
maar van de een op andere dag..
is dat kappotgemaakt..
met tranen in mijn ogen naar de les..
de pauzes zou ik hetliefst vermijden..
dan zie ik je staan..
tranen springen in mijn ogen..
mijn hart doet pijn..
op zulke momenten zou ik willen..
dat ik even dood kon zijn..