Hij, die aan het levend water danst
zich optrekt aan de branding, volhardend
door de stroming waadt en zich, de mens
in de dichter niet kennen laat.
Nog even een vluchtige blik
achterom, de traan geschonken
aan oneindigheid, de vlucht
verwikkelt in een levensstrijd.
De zwaan vliegt op,
de zon onder en de wind
toont zich een goede vriend.
De stilte breekt,
de overkant blijft in zicht
sterven was nog nooit zo licht.
ExoticBlue: | Donderdag, maart 17, 2005 23:13 |
Een ode aan poezie!! Prachtig gedaan!! Uit respect, EB |
|
Fri..: | Donderdag, maart 17, 2005 16:03 |
Schitterend.. zo mooi omschreven liefs, Frida |
|
sunset: | Donderdag, maart 17, 2005 08:57 |
Poëtisch mooi weer Edwin. Liefs / sunset |
|
sergev2005: | Donderdag, maart 17, 2005 08:43 |
Mooi gedicht weer, al is het een beetje droef voor zo'n eerste warme dag, allé, toch in België... Groet, Serge |
|
DrieGeetjes: | Donderdag, maart 17, 2005 01:19 |
Raira : | Donderdag, maart 17, 2005 01:00 |
zoooooo echt heel erg mooi verwoord terwijl het toch een zwaar onderwerp is liefs en trusten Raira |
|
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: fox_bert | ||
Gepubliceerd op: 17 maart 2005 | ||
Thema's: |